Część 1: Spotkanie przy boisku

Pewnego słonecznego dnia, mały chłopiec o imieniu Arek zauważył drugiego chłopca, który stał z boku boiska i przypatrywał się, jak inni grają w piłkę nożną. Jego ciekawość wzięła górę, więc po chwili podbiegł do chłopca i zapytał: „Cześć! Jak masz na imię i dlaczego nie grasz w piłkę?”

„Mam na imię Mikołaj, ale nie gram w piłkę, bo inni śmieją się ze mnie i nie chcą mnie w swojej drużynie”.

„Dlaczego się śmieją i ciebie nie chcą?” – spytał zdziwiony Arek .

” Dlatego, że lekko utykam na jedną nóżkę i nie biegam tak szybko jak oni” odpowiedział chłopiec z niepewnym uśmiechem i patrząc na murawę boiska z tęsknotą opuścił lekko głowę.

Część 2: Szansa dla Mikołaja

Arek, słysząc to, postanowił, że jakoś pomoże Mikołajowi i poprosił go aby podszedł z nim do linii bocznej boiska. Idąc bacznie obserwował chód Mikołaja ale w końcu nie wytrzymał i powiedział:” wiesz co, idziemy parę kroków ale ja nie widzę abyś utykał, ty normalnie chodzisz więc o co chodzi? w czym problem?”. Mikołaj lekko speszony odpowiedział Arkowi:” wiesz ile razy przychodziłem popatrzeć z chęcią zagrania ale jakoś nikt nie chciał abym z nimi grał. Powiedziałem rodzicom jakie są moje marzenia o graniu w piłkę i rodzice kupili mi specjalną zaczarowaną wkładkę do bucika, która wyrównuje długość nóżki abym mógł prosto chodzić jak inne dzieci i nie wyróżniać się z tłumu”. Akurat dzisiaj nie przyszedł Jacek na plac zabaw więc brakowało do gry jednego chłopca . „Słuchaj, Mikołaj, nie mamy bramkarza! Może spróbujesz stanąć w bramce?” – zaproponował z entuzjazmem.

Mikołaj, choć pełen obaw, zgodził się i stanął w bramce. Kiedy gra się rozpoczęła, wszyscy byli zaskoczeni, gdy Mikołaj zaczął bronić strzały z niezwykłą zwinnością. Dzięki rehabilitacji miał bardzo silne nóżki, co pozwoliło mu na wysokie skoki i nieprzewidywalne obrony.

Część 3: Mistrz bramkarski

Podczas gry Mikołaj obronił wszystkie piłki, a dzieci w drużynie z niedowierzaniem i radością patrzyły, jak świetnie sobie radzi. „Dobrze ci idzie, Mikołaj! Jesteś najlepszym bramkarzem!” – krzyczał Arek, podskakując z radości.

Z każdym udanym obrotem piłki Mikołaj zyskiwał pewność siebie, a nowi koledzy zaczęli go coraz bardziej doceniać i akceptować. Kiedy Jacek wrócił do grających chłopców i zobaczył jak świetnie idzie Mikołajowi ucieszył się, że ktoś go zastąpi bo zawsze chciał grać w ataku jak Lewandowski. Niebawem Mikołaj stał się ważną częścią drużyny, a jego umiejętności zaczęły być doceniane przez wszystkich w okolicy.

Część 4: Prawdziwa przyjaźń

Arek nie tylko pomógł Mikołajowi odkryć jego talent, ale także pokazał wszystkim dzieciom, jak ważne jest akceptowanie się nawzajem, niezależnie od różnic. Jego historia stała się przykładem dla innych dzieci, ucząc ich, że w każdym z nas nie zależnie od wyglądu kryje się coś wyjątkowego, czego nie zawsze można dostrzec za pierwszym razem.

Dzięki Arkowi, Mikołaj nie tylko znalazł się w drużynie, ale także zdobył nowych przyjaciół, którzy doceniali jego umiejętności i wspierali go w każdej chwili. Razem tworzyli zespół, w którym różnorodność była największym atutem.